kitap pınarım

%100 Düşünce Gücü. Adından da anlaşılacağı gibi bir “kişisel gelişim” kitabı. Aslında bu tabiri kitaplar için kullanmayı pek sevmiyorum; çünkü  hemen her kitabın bizi bir şekilde geliştirdiğini, şekillendirdiğini düşünüyorum.  Nasıl mı?  Örneğin roman ve hikâyeler kendimizi başkasının yerine koymamızı, onu anlamamızı sağlayabileceği gibi, olaylar karşısındaki tavrımızın da ne olacağını belirleyebilir. Masallar hayal gücümüzü geliştiren, olmazların olabileceğini gösteren anlatılardır. Şiirler duygusal yönümüzü geliştirirken yaşamın özünü kavramamıza yardımcı olabilir. Makale ve röportajlardan yeni bilgiler öğrenip ufkumuzu genişletirken, deneme türündeki yazılarla fikir ve düşüncelerimize yeni yollar açabiliriz. Az önce de dediğim gibi kullanılan tabir bana uzak gelse de bu tür kitapları okumayı seviyorum. Hangi kitaptan ne öğreneceğimizi kim bilebilir ki? Jack Ensign Addington bir hukukçu,  kendi yaşadıklarından yola çıkarak kitabı yazmış. Pek çok ünlü kişiden alıntıların yapıld

Woody Allen denince aklıma ilk gelen, gözlükleriyle de meşhur olan bir yapımcı, yönetmen, oyuncu ve senaryo yazarı. Bazı filmlerinin ismini duymuş olmama rağmen hiçbir filmini izlemedim. Bir ikisini seyredeyim dedim nedense sonunu getiremedim.  Önceki yıllarda kitabını bir yerlerden almışım, okumak yeni nasip oldu. Kitaptan söz etmeden önce W oody Allen’ın hayatına kısaca değinelim. Gerçek adı Allen Stewart Konigsberg. Ortodoks – Yahudi bir ailenin 1935 doğumlu oğlu. Düşük – orta sınıf ailelerin oturduğu bir bölgede yaşayan aile fertlerine baktığımızda; sürekli iş değiştiren bir baba, çiçekçi dükkânındaki kitaplardan sorumlu bir anne ve bir kız kardeş. Film çekme merakı yedi sekiz yaşlarına dayanıyor ve daha o yıllardan itibaren filmleri için hikayeler oluşturmaya başlıyor. 15 yaşında aldığı kararla ismini Woody Allen olarak değiştiren yazar, 16 yaşında show programlarına espriler yazmaya başlıyor. 1961 – 1964 yılları arasında stand – up komedi yaparken bir yapımcının dikkatini çek

            KARDELENLER Onların her birini ayrı ayrı anlatmak nerdeyse olanaksızdır.  Çünkü hepsi birbirine benzer. Henüz cemreler bile düşmeden, kışın hükmü sürerken sessiz kar örtüsü üstünde kimsenin beklemediği bir zamanda açarlar. O kadar güzel, diri ve nadirdirler ki insan ağlayabilir. Uçuk sarıdır renkleri. Titreyen iri taç yapraklarında küçük kar taneleri ışıldar. Sabahın bilinmeyen bir saatinde birden açarlar. Karanlık toprağın beyaz kabuğunu çıtırtılarla kırar, bir silkinişle kaldırırlar başlarını. Durur, şaşkınlıkla dünyamıza bakarlar.

14 Şubat deyince çoğumuzun aklına ilk gelen tabii ki “Sevgililer Günü”; ancak bu gün aynı zamanda hem “Dünya Öykü Günü (World Short Story Day)” hem de  “International Book Giving Day”.

Bugün sizlere kitap kapaklarından söz etmek istiyorum.  Bir kitabın giysisi, aksesuarı, tamamlayıcısı. Aslında bir süredir bu konuya değinmek istiyordum; ancak okuduğum kitaplar sıralarını kaptırmak istemediklerinden olsa gerek bir türlü fırsat bulamadım. (Bir yazar roman yazarken bir süre sonra  hikâyeyi  kahramanlar  yönlendirir derler. Benim kitaplarla ilgili durumum da, özellikle şu sıralar, aynen bu. Eskiden blog’da yer vereceğim kitapların bir sıralamasını yapardım, artık sırayı onlar belirliyorlar. Her neyse parantezi kapatalım ve konumuza dönelim.)

Bugün bambaşka bir yazıyı yayına vermeyi düşünürken “şubat haber bülteni”nin ikincisi sırayı kapıverdi. Kış ve bahar ayları kitaplarla ilgili etkinlikler açısından bayağı yoğun bir dönem. Okul zamanı olmasının da bunda payı var elbette. Bugünkü bültene yarışmalarla başlıyorum. Yarışmaların çoğu önümüzdeki aylarda düzenlenecek; ancak başvuru ve hazırlık süreci sebebiyle bu bültene aldım.

Merhaba Sevgili Kitap Dostları, Bundan böyle “kitap pınarım”da yarışma, fuar gibi farklı etkinliklerle ilgili haberlere de yer vereceğim. Belki sizin de katılmak isteyeceğiniz bir etkinlik vardır.