kitap pınarım

Bir Gabriel Garcia Marquez, nam-ı diğer “Gabo”, kitabı: Sevgiden Öte Sürekli Ölüm. Nereden başlasam, nasıl anlatsam bilemiyorum. Yazmaya devam ettiğim müddetçe muhtemelen devamı gelecek, kitap kendini size anlatacak diye umuyorum.

Eskiden, “okuduğumuz”, “anladığımız”, düşündüğümüz” kadar vardık; günümüzde ise “göründüğümüz” kadar varız. Ne de olsa çağ “hız çağı”. Durmaya, düşünmeye, okumaya vakit yok. Tayfun Atay’ın “Görünüyorum O Halde Varım” adlı kitabını Can Yayınları’nın sosyal medya hesaplarında görmüştüm. Başlığı oldukça çarpıcı bulmuş, alt başlıktaki “Meşhuriyet Çağı” ifadesine de takılmıştım. Hakikaten de bir meşhuriyet çağındayız. Neredeyse hemen herkes  “ meşhur ”. Herkesin meşhur olduğu bir dünyada kim  “gerçekten  meşhur ”  tartışılır ya, konumuz bu değil.

Konuştuğumuz, anlaştığımız, bilgiyi aktardığımız, güzellikleri paylaştığımız “dil”imiz. Doç. Dr. Suat Yakup Baydur da “Dil ve Kültür” adlı kitabında dilin yapıtaşı sözcüklerden ve dilin bir kültür taşıyıcısı oluşundan söz ediyor.

Hep “iyi” bizizdir, “kötü” başkaları; “doğru”yu biz biliriz de “yanlış” başkalarınındır. “Bir şeyler”i düzeltmeye, güzelleştirmeye, iyileştirmeye çalışırız da iş “kendimiz”e gelince “Ben iyiyim, onlar düşünsün” der geçeriz. Egomuz hep “En iyi sensin” diye fısıldar. “Toplumda herkes iyi (!) olunca, kimse dönüp kendine bakmayınca iyilik garip kalır tabi.” diyenlerdenseniz…