GENÇLİK GÜZEL ŞEY (Hermann HESSE)
1946 yılında Nobel Ödülü alan yazar Hermann Hesse’nin öykü kitabı: “Gençlik Güzel Şey”. İlk gençlik yıllarının aşk ve heyecanlarının samimi bir üslupla anlatıldığı hikayeler yeni okuyucularını bekliyor. Keyifli okumalar...
“Bir yıl önce, o son tatilim sıralarında hemen hemen bir çocuktum daha. O zaman en hoşlandığım eğlenceler: hedefe sapanla fındık atmalar, uçurtma uçurmalar, tarlalardaki sıçan yuvalarını barutla uçurmalar sanki ruhumun bir kısmı yorulmuş da bir zamanlar sevdiği, zevk duyduğu seslere cevap vermiyormuş gibi, o eski çekicilik ve parlaklıklarını artık kaybetmişlerdi.”
“Bir yıl önce, o son tatilim sıralarında hemen hemen bir çocuktum daha. O zaman en hoşlandığım eğlenceler: hedefe sapanla fındık atmalar, uçurtma uçurmalar, tarlalardaki sıçan yuvalarını barutla uçurmalar sanki ruhumun bir kısmı yorulmuş da bir zamanlar sevdiği, zevk duyduğu seslere cevap vermiyormuş gibi, o eski çekicilik ve parlaklıklarını artık kaybetmişlerdi.”
* * * * *
“Derin bir
özlem duyarak, zaman zaman, güzel bir kız sevmek hayalleri kurmuştum kurmasına.
İşte şimdi hoş, sarışın, boyu benden biraz uzunca bir kız karşıma çıkıyor,
benim tarafımdan öpülüp okşanmak, kollarımda dinlenmek istiyordu. Boylu poslu,
güçlü kuvvetli idi; beyaz, pembe ve hoştu yüzü; ak- pak ensesinde gölgeli saç
büklümleri oynaşıyordu; bekleyiş ve aşkla doluydu bakışları. Ama ben onu hiç
düşünmemiş, ona hiç âşık olmamış, ince hülyalar kurarak onun peşini kollamamış,
ürpertiler içinde adını yastıklara hiç fısıldamamıştım ki! İstersem onu
okşayabilir, kendimin edebilirdim; ama ona hayranlık duyamaz, önünde diz
çökerek ona tapınamazdım.”
* * * * *
“Bertha
varsın güzel olsun, sevsindi beni; mutluluğu bir genç kızın ellerinden böyle
hazır, böyle emeksiz bir hediye gibi almak yakışmazdı bana.”
* * * * *
“Hayatımda
bu zevki bir daha tadar da gönlümde o yazdaki ferahlığı yeniden duyarsam ne
mutlu bana! Ama bu bana bir daha nasip olmaz herhalde; kötü zamanlarla
karşılaşırsam geçmişteki o güzel yılları hatırlamak, ilerde yeni mutlu dönemler
ummak gibi şüpheli bir ümitten daha çok teselli verici olur belki de.”
* * *
* *
“Orada,
Helena ile Anna’yı bir arada görmek, aynı zamanda ikisiyle de konuşmak,
tuhafıma gitmişti. Yine güzelliği üstünde Helen Kurz ile ben yalnız yüzeyde
şeyleri görüşebiliyor, ama bunun pek efendice yapıyor; sonra Anna ile de hiç
heyecanlanmadan, kendimi zorlamadan en ilginç konuları konuşabiliyordum. Ona
karşı minnettarlık duyuyor, onunla konuştukça dinlenip kendimi emin hissediyor,
ama gözlerimi hep ondan doğru, daha güzel olanına çeviriyor, güzeline baktıkça
bir mutluluk duyuyor, bakmaya doyamıyordum.”
* * * * *
“Ötekiler
neşeli ve konuşkandılar; bense yeniden gizli, konuşmak, kaynaşmak ihtiyacını
duyduğum halde ağzımı açmıyor, onlara katılmıyordum. Gençlerde olur ya; acımı,
karşı koyan bir inat ve susmakla örülü bir korunma duvarıyla çevirmiştim.”
* * * * *
“Hayatta
inançsız yaşanamayacağını zamanla sen de anlayacaksın; çünkü bilgi hiçbir şeye
yaramaz. Her gün görüyoruz; çok iyi tanıdığımızı sandığımız birisi öyle bir şey
yapıyor ki, bu yaptığının bilgiyle, iyi bilmekle ilgisinin olmadığını
gösteriyor bize.”
* * * * *
“Annem çamaşırımdı,
elbiselerimdi, giyecek neyim varsa bir daha teker teker gözden geçiriyor; eksik
sökük dikiyordu. Eşyalarımı topladığım gün bana iki çift gri yün çorap hediye
etti; kendi eliyle ördüğü bu iyi çorapların, onun bana son armağanı olduğunu
ikimiz de bilmiyorduk.”
* * * * *
“Yaşamımızda
iyi diye nitelediğimiz ve anlatımlarında güçlük çekmediğimiz davranışlarımızın
hemen hepsi «kolay» eylemler içine girer ve bizim tarafımızdan yine kolay
unutulur. Ama kendilerinden söz açmaya zahmet çektiğimiz öbür eylemlerimizi
asla unutamayız, adeta her şeyden çok bizimdir bunlar ve yaşamımızı oluşturan
günler üzerine boylu boyunca düşer gölgeleri.”
* * * * *
“On
yaşındaydım; bir gün eve döndüm okuldan. Yazgı denen şeyin tüm köşe bucaklarda
pusuya yattığı, her an bir şey olmasının beklendiği günlerden biriydi. Öyle
günler ki, ruhumuzdaki bir dağınıklık, bir düzensizlik çevremize yansıyarak
çarpıklık içinde gösterir onu; bir tedirginlik ve korku sıkar yüreğimizi ve
bizler bunun sözde nedenlerini kendi dışımızda arar, dünyayı gereken düzenden
yoksun bulur, nereye yönelsek bizi engelleyen güçlerle karşılaşırız.”
* * * * *
“İçime öyle
doğuyordu ki, bugünkü gün tekin değildi pek; bugün yüzde yüz bir şey olacaktı.
Nasıl bir barometre hava basıncındaki değişikliği sezerse, ben de seziyordum
bunu, kurtuluş umudundan yoksun bir uyuşukluk içinde seziyordum.”
* * * * *
“Tek
başıma ilerlerken aklıma geldi, bugüne kadar gerçekte bütün yolları böyle
yalnız yürümüştüm; gezintilere tek başıma çıktığım gibi, yaşamımın bütün
adımlarını tek başıma atmıştım. Dostlar, akrabalar, kendileriyle iyi konuşup
görüştüğüm tanışlar, sevgililer hep benimle beraber olmuş, ama asla beni
bütünüyle sarıp sarmalayamamış, hiçbir zaman içimdeki boşluğu dolduramamış,
izlediğim yollardan ayırarak başka yollara çekip alamamışlardı beni. Kim bilir
belki de herkesin izleyeceği yol, fırlatılıp atılmış bir ok tarafından
çizilmişti önceden; ister alınyazısı denen şeye kafa tutsun, ister yaltaklansın
ona, herkes çoktan belirlenmiş bir çizgi üzerinde sürüklenmekteydi belki. Ama
hiç değilse yazgının içimizde saklı yattığına, dışarıda aranmaması gerektiğine
kuşku yoktu.”
* * * * *
“Başka yolu
yoktu bunun; değişen ve yüzünde maske taşıyan kişi, alıcı bir gözle baktı mı,
doğallık içinde gelişip büyüyen nesnelerin özellikleri karşısında çaresiz
irkilecektir.”
▬ ▬ ▬