YÜRÜME (Oruç ARUOBA)

En iyi yol hangisidir? Henüz yürünmemiş olan, önümüzde uzanan mı? Yeniliklere, umutlara doğru giden; belki de bizi daha da geliştirip ileriye taşıyacak olan.
Belki de en iyi yol geride bıraktığımız, tamamladığımız yoldur; bizi bugüne getirmiş, deneyim kazandırmış, olgunlaşmamıza yardımcı olmuş.
Âşık Veysel ne demiş yol hakkında: “Uzun ince bir yoldayım / Gidiyorum gündüz gece”
Peki Oruç Aruoba ne demiş: “Kendi yolunu bulamayan, bütün yolları boşuna yürür.”

Ya siz? Siz ne diyorsunuz yol hakkında:.....

Bütün dert, ötekilerle birarada yaşamak zorunda

olup, bir arada yaşamaya dayanmamamızdadır.

En yakınlarımız en uzak olsunlar isteriz;

en uzaklarımız da, en yakın — olunca da,

hep, tersi…

Tersliğimiz, uzak yakınlığımız, ve,

yakın uzaklığımızdır.

                        * * * * *

Öfkemiz kördür

— en çok da ayna karşısında…

                        * * * * *

Hep bir şeyleri yineleriz — en “özgün”, “yaratıcı”

vb. olduğumuzu sandığımızda, “bulduğumuzu”

sandığımız “yeni”, bir yineleme olduğunu

gösteriverir.

Ne çok insan ne çok şey düşünmüştür zaten,

bizden önce — bizim şimdi düşündüğümüz birşeyin,

daha önce düşünülmemiş olması olanaklı mı?

                        * * * * *

Hep, olmamız gerektiğini düşündüğümüz kendimiz ile

— hep biraz “şaşarak” — olmakta olduğumuzu

gördüğümüz kendimiz arasındaki aykırılık, sanki,

orası burası delik bir şemsiyeyle sağanak altına

çıkmışız gibi bir etki bırakır üzerimizde.

                        * * * * *

(Bir kez dilegetirmeğe değer bir şey yakalasak,

önemli değildir hangi dilde dilegetirdiğimiz

— bir getirebilsek…)

                        * * * * *

Zamanla ilgili çok aykırı, çelişik bir tutumumuz

vardır: Birşeyler yapmak için gereksediğimiz

uzun, yoğun zaman süreleri özleriz hep; oysa,

zaten sahip olduğumuz upuzun, bomboş zaman

sürelerini boşuna geçirir,

çar-çur ederiz.

                        * * * * *

Hep daha fazlasını isteriz :

elimizdekinden daha fazlasını;

elde edebileceklerimizden daha fazlasını

— hep, daha, daha, daha da fazlasını : sonunda,

elimizde olanı da yitiririz

— elimizde olabilecek olanı da

elde edemez hale geliriz.

                               

                        * * * * *

Bir yola çıkan kişi,

bir yerden bıkandır;

bir yerde konaklayan ise,

bir yolda yorulan — bu

iki konum böylesine farklı…

                        * * * * *

Yola çıkan kişi, nereye ulaşabileceğini,

ancak yürüyüp, yolu aşıp, vararak bilebilir

— yol, yürünmeden, bilinmez…

Kendi yönünü bulamayan kişi için,

“yol”yoktur — bir sürüklenmedir

bütün “yürüme”si…

Kendi yolunu bulamayan,

bütün yolları boşuna yürür.

                        * * * * *

Yol, iki yer arası değildir —

yer, iki yol arasıdır.

Yola çıkan kişi,

bir yerden kalkıp bir yere ulaşmağa çalışan

değildir — yolu yürüyendir.

Yer görelidir; mutlak olan, yoldur

— ya da, yürümek…

                        * * * * *

Kişi çok uzun süre durursa, çöker;

ama, çok fazla hızlanırsa da, düşer…

                    ▬    ▬      ▬
İlginizi çekebilir:
1.Ermişin Bahçesi - Halil Cibran
2.Git Benimle Git Kendinle - Nietzsche