BİR ÖMÜR BÖYLE GEÇTİ (Faruk Nafiz ÇAMLIBEL)

Faruk Nafiz Çamlıbel’in , “Han Duvarları, Çoban Çeşmesi, Kıskanç” adlı şiirlerinin de bulunduğu bir kitap: “Bir Ömür Böyle Geçti”
Peki sizin ömrünüz nasıl geçiyor? Habersiz mi, rüzgar gibi mi...? Belki de geçen ömür ya da zaman değil, bizleriz. 
Ancak, Nafiz’in dediği gibi bir ömür bin bir murada yetmiyor olabilir. Ya da kim bilir?... “Hayat bir andır; o da bu andır!” 

İŞ BAŞINDA

Gün ufuklarda soldu,

Yollar insanla doldu.

Dışarda birbirine benziyor bütün yüzler:

Birini ötekinden ayırmak müşkül oldu.

Şu geçkin ihtiyarla bu son asır gencinin

Başlarını saran şey aynı ışık sırması,

Önümde katlanarak el açan dilencinin

Benimle kaldırımı birdir aşındırması…

Farkı ne yolda tek başına gezen ananın,

Kalbini dörde bölmüş şu sülün boylu kızla?

Toprağı gökyüzüne kaldıran fırtınanın 

Önünden her ikisi kaçıyor aynı hızla!

İnsan dalgalarının görürüm aktığını,

Birbirinin boyunda, birbirinin yaşında…

Ve anlarım ki ancak bu kaynayan yığını

Birbirinden ayırmak mümkündür iş başında.

Anlıyorum ki herkes vazife yollarının

Üstünde hız alırken değişir, başkalaşır:

Demirciler örsünün, çobanlar davarının,

Analar yavrusunun başucuna yaraşır.

            * * * * *

ÜZÜNTÜ

Yüzünde bir çizgi, saçında bir ak

Görünce: «En sonra hazan!» dedin mi?

Elini alnına koyup dalarak:

«Bahara döneyim bir an!» dedin mi?

Geçiyor geceler, günler bir örnek,

Bir koku veriyor işte her çiçek,

Bilmiyor seslerle renkler değişmek…

«Boş yere dönüyor cihan!» dedin mi?

Ne kurban kes artık, ne de mum ada,

Yetmiyor bir ömür bin bir murada!

Bir tatlı gün geçti hayatından da:

«Devam et, ey güzel zaman!» dedin mi?

            * * * * *

GÜN GİBİ

Seneler geçmemiş sanki aradan,

Gezmişiz bu yerde daha dün gibi;

Ne varsa, ağaçlık, akar su, meydan,

Hepsi tâ o zaman gördüğün gibi…

Değişen bir benim, bu tahtı kara,

Yadırgar sanırım beni manzara:

Yabancı kalmışım âşinalara,

Köyüne geç dönen bir sürgün gibi.

Bir akşam uykuya dalmışım erken,

Henüz genç başımda yeller eserken,

Bu sabah gözlerim açıldı derken,

Baktım ki, ağarmış saçım gün gibi!

            * * * * *

NE KALDI?

Döktüğüm yaşları elimle silmem

Karşında diz çöker on yıl, kesilmem.

İçimde duyduğum hicran mı, bilmem,

Kalbime vurduğun hançer mi kaldı?

Başlıyor ney gibi sine feryada

O coşkun günlerim geldikçe yâda,

Sevdayı zülfünle dârı dünyada

Başımdan esmedik yeller mi kaldı?

Dervişim, o kadar taşkın ki derdim,

Çileyle muhabbet yolunda erdim,

Açılmış bir mezar bulsam girerdim,

Gayri baş koyacak bir yer mi kaldı?

            * * * * *

GENÇLİK

Anlattı erenler bir bahar değil,

Âşıkın ömründe bin bahar varmış.

Hicranla ağaran bu saçlar değil,

Sevgisiz kalan kalb ihtiyarlarmış…

Sorardım sırrını hiç düşünmeden:

«Bu fani gönlümün sevinci neden?»

Beni günden güne meğer genç eden

Daima değişen maceralarmış!

Gönlümde kovalar eskiden beri

Sarışın kumralı, kumral esmeri.

Dolmadan boşalmaz birinin yeri.

Gönlümde, anladım, her dem baharmış.

    ▬      ▬      ▬