DELİ KURT (Hüseyin Nihal ATSIZ)
1403 yılının sonları. Çakır ağa kağnıdaki sultan hanımla
birlikte tedirgin biçimde yol alıyor.
“Bu genç
atlının bir eşkıya saldırışından çekinmediği belliydi. Böyle bir kış gününde bu
yörelerde eşkıya dolaşmazdı. Onun daha büyük bir tehlikeden endişe ettiği
anlaşılıyordu. Bu sonsuz yollarda, gecenin bu vaktinde, kağnıdaki kadınla tek
başına giden atlının, karşısına çıkacak veya ardından yetişecek olanlar kaç
kişi olursa olsun, onlarla bir ölüm dirim çarpışmasına girmekten çekinmeyeceği
de belliydi. Kendisini değil, kağnıdaki kadını düşünüyordu.”
Yolcular köye Çakır’ın sütanası Satı Kadı’nın evine geliyorlar.
Bir Türkmen kadını olan Satı Kadın kırk beş yaşında. İki yaşındaki oğlu Evren’le
yaşıyor. Büyük oğlu Niğbolu, kocası Ankara Savaşı’nda şehit olmuş. İki kızını
ise evlendirip gurbete göndermiş.
*
* * * *
“Çakır’ın,
gizlice sütanasının evine getirdiği genç kadın, bir tehlikeyi önlemek için
böyle saklanıyordu: Amasya Beği Şadgeldi Paşa’nın küçük yeğeni olan Balâ Hatun,
Yıldırım Bayazıd’ın oğullarından İsa Beğ’in haremiydi.”
Şehzadelerden biri Edirne’de, diğeri İsa Beğ ise Bursa’da.
Haremi Bala Hatun hamile ve doğuma üç-dört ay var. Eğer çocuk erkek olur ve İsa
Beğ davayı kaybederse çocuğun hayatta kalma şansı yok. Çakır ise Karasi Sancağında tımarlı bir
sipahi. Ankara Savaşı’nda yararlılıklar göstermiş güvenilir, genç, yiğit biri.
Annesi doğumda öldüğü için Satı Kadın ona sütanneliği yapmış.
*
* * * *
“Osmanoğulları
çok konuşmasını sevmedikleri gibi, uzun yazmaktan da hoşlanmazlardı.
Osmanoğulları büyük iş yaparlar, fakat bundan bahsetmezlerdi.”
*
* * * *
“Amcası
Tımarlı Sipahi iken Çakır’a Türk usulü silme tokat atmasını öğretmişti.
Hasmının yüzüne şiddetle indikten sonra ona silerek ayrılan bu tokat yaman
şeydi. Ağaç gövdelerine tokat atarak idman yaparken onun yamanlığını pek
anlamamış, fakat bir gün, yakınındaki Rum köyünden üç çocukla kavga ederken
nasıl nesne olduğunu görmüştü. Öyle ki, içlerinden biri ve en irisi tokatı
yiyip devrilince öteki ikisi tabana kuvvet kaçmış, yaşıtları arasında en hızlı
çocuk olan Çakır onlara yetişememişti.”
Çakır 15-16 yaşlarında uğradığı bir hırsız saldırısında İsa Beğ’le
karşılaşıyor. İkili Ankara Savaşı’nda omuz omuza çarpışıyor.
Hikâyenin devamında aradan on yıl geçmiş, İsa Beğ ölmüş, en küçük kardeş
Mehmed Beğ Osmanlı ülkesine beğ olmuş. Mehmet Beğ’in sipahileri arasına giren
Çakır, Bilecikli bir kızla evlenmiş. Beş ve üç yaşlarında iki kızı var.
Çakır bunca yıl sonra Satı Kadın’ı dolayısıyla İsa Beğ’in haremi Balâ
Hatun’u görmeye gidiyor. Balâ Hatun eşi İsa beğ’in ölüm haberini aldıktan
beş-altı ay sonra vefat etmiş. Dünyaya getirdiği çocuk ise Murad isimli bir
erkek. Köylüler arasındaki lakabı ise Deli Kurt. Asıl hikâye de bundan sonra
başlıyor.
*
* * * *
“– «Ana,
bu ne hız böyle? Hamuru da nasıl inceltiveriyorsun? Ben kırk gün uğraşsam bu
işi yapamam!» dedi. Satı Kadın gülümsedi:
– «Ben de kırk yıl uğraşsam senin gibi kılıç savuramam. Dünya
yaratılırken işler de bölüştürülmüş.»
*
* * * *
“Şu
kadar ki, bu gerçeği daha doğrusu bu korkunç gerçeği sütanasıyla kendisinden
başka kimse bilmiyordu. Demin Satı Kadın yufka açarken onu nasıl bir telkinle
büyüttüğünü de anlatmıştı. Deli Kurt,
kendisini Osman adlı bir adamın oğlu olarak biliyor, Osman’ı da Çakır’ın
dayızadesi diye tanıyordu. Ansının adını Ayşe diye bellemişti. Arasıra mezarına
gidiyordu.”
*
* * * *
“Bu gece
sanki beğ sofrasında ziyafette idim. Bunun keyfini tamamlamak için de biraz
dışarıda dolaşacağım. Şu parlak ay ışığının altında dünya güzelliklerini
göreyim diyorum. Böyle çok ayların altında sabahladık ama can kaygısından,
düşman gözlemekten aya kim bakıyordu ki…”
*
* * * *
“Deli
Kurt döğüşte yenilmeyi kabul etmezdi. Fakat güreş öyle değildi. Onun kaideleri
ve hakemi vardı. Hakem «Yenildin!» dedikten sonra mesele kapanıyordu. Murad
aslında mızıkçı değildi. Hele büyüklere, büyüklerin sözlerine karşı pek
saygılıydı.
*
* * * *
“–
«Osmanlı çerisi az konuşur!» dedi.
– «Neden ağam?»
– «Gâvurun çaşıtı vardır. Çeriden duyduğunu kendi ordusuna ulaştırırsa
Osmanlı’ya zarar gelir.»
– «Yalnızken bizi kim duyar?»
– «Yalnızken kimse duymaz ama yalnızken de az konuşmaya alışanın ağzı
sıkı olur. Kalabalıkta boşboğazlık etmez.»
– «Çaşıt nasıl olur?»
–
«Çaşıt Rum’dan olur, Frenk’ten olur, Çıfıttan olur ama sen onu tanıyamazsın.
Çünkü o Türk kılığına girer.»”
*
* * * *
“Osmanlılar
ne Birleşik Haçlılardan çekinirler, ne de yeni bir Aksak Temür Beğ’in
çıkmasından telaşa kapılırlardı. Fakat bir Osmanlı Şehzadesinin meydana
atılmasından büyük huzursuzluk duyarlardı. Osmanlı ancak Osmanlı’dan korkardı.”
*
* * * *
“«Şu
ömür dediğin şey savaştan kaçan Rum atlısı gibi ne çabuk yol alıyor! Siz ikiniz
de elime doğmuş çocuklardınız. Bir karışıklık eşiği aşamayıp da yuvarlandığınız
günlerde sipahi olacağınız aklıma gelir miydi? Yaşım kırk dokuzu buldu da bunca
yıllık işler daha dünmüş gibi gözümün önünden geçiyor.»”
*
* * * *
“İki
arkadaş uzun uzun bakıştılar. Bir Osmanlı sipahisinin, meseleleri kılıçla
çözmeğe alışmış bir Türk tımarlısının bu kadar çapraşık bir işi kavramasına
imkân yoktu.”
*
* * * *
“–
«Birbirinizi severseniz gözlerine bakarsın. Hiçbir şey olmaz. Sevgi körleşmeye
başlayınca gözler ağulanır…»”
*
* * * *
“Ay
ışığı altında, Yassı Tepe’nin ardındaki bu düzlükte iki bahadır, yüzünü
görmemiş oldukları bir kız için vuruşup duruyorlardı.”
Kitap Hakkında Kim Ne Demiş?
(İşaretli yerlere tıklayarak yazıların tamamını okuyabilirsiniz)
Kitabı beğeniyle okudum. Biraz destan biraz masal karışımı hoş
bir hikâye. Kitaptaki “Gökçen Kız” masalı da aynı ismi taşıyan karakterle
canlılık kazanmış.
Anlatı
tarihi bir hikâye gibi başlayıp destan tarzına evriliyor. Bu bakımdan biraz BattalGazi’yi çağrıştırdı bana.
Doğal ve akıcı bir anlatımı olan eserde yazar bizi alıp anlatının içine dâhil etmiş sanki. Kahramanlarla
üzülüyor, onlarla seviniyor, bir arada yaşıyormuş gibi hissediyorsunuz.
“Deli
Kurt” öğrencimden ödünç alıp okuduğum bir kitaptı. Daha önce Hüseyin Nihal
Atsız kitaplarından okumamıştım ve kendisi hakkında pek bilgim yoktu. Eğer ayrıntılı bir hayat hikayesi okumak istiyorsanız "Hüseyin Nihal Atsız Kimdir?" adlı yazıyı tavsiye edebilirim. Bu arada pek çok yerde yazarın ırkçılığı ile ilgili söylemler karşınıza çıkabilir. Bu konuda kararı size bırakıyorum. Diğer eserlerini bilemem ama bu eserinde bir iki cümle dışında "soy" ile ilgili görüşleri yer almıyor. Bu da hikayenin içinde kaybolup gidiyor zaten. Betimlemeler ve anlatımın samimiyeti ile sizi saran bir "insan" hikayesi. Bir de tanıtım yazısında söz edildiği üzere entrikalı taht kavgaları yok bu kitapta. İnsani yönlerin, sevginin biraz daha vurgulandığı naif bir hikaye.
▬ ▬ ▬