ERGUVANNAME (Suphi Nuri İLERİ)

İstanbul’un rengi erguvan, erguvanın hasreti İstanbul. İstanbul’un yeşili, İstanbul’un toprağı, İstanbul’un doğası, güzelliği betona, binaya, asfalta rağmen devam eden, devam etmeye çalışan bir birliktelik. Suphi Nuri İleri’nin kaleminden “Erguvanname

“Erguvanname, bir bakıma ilk kitabım Duvarsız Şehrin İnsanları’nın bir devamı niteliğindedir; bir bakıma da gayet bilinçli bir şekilde tüketilen, yavaş yavaş öldürülen veya bile bile ölüme terk edilen, bunun yanı sıra korkunç bir vurdumduymazlıkla yağmalanan bir kentin… İstanbul’un ağıdı hüzünlü bir ölüm senfonisidir.”

                                            * * * * *

“Ülkemizde yapılan sanat; kardelen örneği, erguvan örneği direngen bir sanattır.
Kardelen ki; kar altından başını göğe erdirircesine biter, direncin simgesi olarak…
Erguvan ki; daha ağaçlar yapraklanmadan baharı görür görmez dallardan ve gövdeden fışkırır başkaldırı sembolü olarak.
Sanat da toplumun içinden tüm estetik kaygılar saklı kalmak koşuluyla bir direnme ve başkaldırı ögesi olarak çıkar.”

                 * * * * *



yüreğimde
sonbahar havası çalıyor
                           neyleriniz
ilkyazı yaşıyor sevgilim
griliklerinizi delen yalnız
        e r g u v a n l a r ı m ı z
                 şimdilerde

                             altüst olmuş düşlerimizin
                                        dallandırdığı ağaç
                                    tepeliklerimizdeki
                             umursamaz karanlığınızda
                                          kesiliverdi güpegündüz
güz akşamlarının bozukluk yerine harcandığı
                                                              günlerden
                                                                    birinde
                                                                          birdenbire
fışkırdı betonevleriniz
koruluklarımızın ırzına geçilerek
İstanbul griliklerde yüzer oldu
                                           çoktan
griliklerinizi delen
                        yalnız
e r g u v a n l a r ı m ı z

* * * * *

bir yeşil gördüm
                 gözlerinde
                         orman oldum

bir mavi gördüm
                   bulutlarda
                         deniz oldum
bir kahkaha duydum
                      dudaklarından
            yüzüm kızardı toy misali
                    mahcup oldum
bir de uyandım ki zaman içre yokluğumda
                                                               baktım
                                                  akıp giderken AN’lar
çakırdikenine
               TOPRAK
                          oldum

* * * * *

özlemin tarlasına ekiyorum hasret tohumlarını
mevsimlerden hazan
                    ekinler altın sarısı
göğün grileri

susuzluğumu simgeliyor
bitmiş aşklar tarlalarda
tarlalarda
kırılmış buğday sapları
elimde bir nacak
havada kanlı bir sıcak
terimin tuzu karışıyor
gözyaşlarıma
ağlatma beni
GİT
            dertdelininzoruna

* * * * *

     bozkırın ortasında

  ü
    l
     ü
       m

       çakırdikenleridir
 ▬       ▬        ▬

Bu Haftaki Tercihleriniz

BİR ÖMÜR BÖYLE GEÇTİ (Faruk Nafiz ÇAMLIBEL)

KAPLUMBAĞA TERBİYECİSİ (Emre CANER)

DEDE KORKUT HİKAYELERİ

ADSIZ ÜLKE (Alain-FOURNİER)

ELA GÖZLÜ PARS CELİLE (Osman BALCIGİL)